آدم ها همدیگر را پیدا میکنند...!

  از فاصله های خیلی دور...!

  از تـهِـ نسبت های نداشته...!

  انگار جایی نوشته بودند کـهـ

  اینها باید کنار هم باشند...!

  میشوند همدم...

  میشوند رفیق...

  میشوند دوست...

  اصلا میشوند جانِ شیرین...!

  درست مینشینند روی طاقچه دل هم...!

  حرف هایشان یک جور خوبی دلنشین است...!

  دل برای خنده هایشان ضعف می رود...!

  اصلا بودنشان شیرین است...!

  وقتی هم که نیستند‌‌ ؛

  هی همدیگر را مرور می کنند و مدام ؛

  گوش به زنگ آمدن هم هستند...!

  خدایا این آدم ها را نگیر از هم...!

یـﮧ موقعی هَست که هی اَز {خودتـــ} میپرسی

اونم دلش برآم {تـَنگ} میشــﮧ یآ نـَــﮧ ؟! ..

یا همینقد که دوسـِـش دآرَم {دوسَم دآره} یا {نـَــﮧ} ..

یا اصن بهم {فکر} میکنــﮧ یا نـﮧ ؟؟

یـﮧ دَفعـﮧ گوشیت {زَنگ} میخوره ..

وقتی {عَکسِشو} روی گوشـــیت میبینی ....

بـﮧ جَوآب {هَمــﮧ} سوآلآت میرِسـی ..

انگآر بهتَرین {لَحظــﮧ} دُنیآس...!